“Come, see.” These words recorded in John 4:29 were spoken by a Samaritan woman with a sense of wonderment and awe. She had just met a Man at the village well who said He was the Messiah. Something about this Man convinced her that He knew all about her although not many words were spoken. She felt his love and compassion even though she was living in sin. With a sense of urgency she hurried back to her village, her water pot forgotten. “Come,” she said, “come see and hear for yourselves.”

The Supreme Being, whom we call God, is in evidence the whole universe over. He is the creator of all things. His Word, the Bible, tells us, “The heavens declare the glory of God; and the firmament sheweth his handywork” (Psalms 19:1). Day and night, the sun and the stars show us God’s greatness.

Ne të gjithë, në brendësi të shpirtit tonë, kemi një dëshirë a një pasion për të adhuruar e për t’i shërbyer dikujt ose diçkaje që është më i fuqishëm se ne. Disa njerëz adhurojnë objekte, disa adhurojnë një njeri, disa të tjerë adhurojnë një shëmbëlltyrë që nuk është zot por që u kujton atyre një zot që ata besojnë se ka ekzistuar në kohërat e shkuara. Megjithëse moria e këtyre njerëzve u janë përkushtuar këtyre zotave, ende në zemrat e tyre mbetet e ndezur një thirrje dhe një dëshirim. Për ta çuar më tej përkushtimin e tyre, ata ngrihen që herët në mëngjes e nderojnë zotin e tyre. Disa të tjerë kryejnë rituale të ndryshme dhe përsëri jeta e tyre nuk ndryshon. Këta njerëz arrijnë të qetësojnë vetëm në mënyrë të përkohshme thirrjen e shpirtit të tyre dhe nuk e presin me shumë kurajo të nesërmen. Të trishtuar ata fillojnë të kuptojnë që e ardhmja ka për të qenë njëlloj si e kaluara. Shpirti i tyre shpeshherë thërret, “Pse vallë zoti im nuk më ndryshon dot mua e të më japë fuqi të përballoj natyrën time mëkatare?”