Jesus tells us that the gates of heaven are closed to us unless we are born again. Therefore, we ask: Friend, are you born again? Church member, are you born again? If not, then you are lost. For Jesus says, “Except a man be born again, he cannot see the kingdom of God” (John 3:3).

It was the day I received an empty envelope from my uncle that I knew the value of a letter - the envelope was well addressed, with the proper postage stamp, but there was nothing inside. We all receive letters from time to time, and yet, little do we realize the spiritual lesson we can learn from letters. Before we take our letters to the Post Office we must have gotten (apart from the ink and paper) an envelope as well as a stamp (or the money for it) ready.

The Bible tells us that God knows everything, and that He is keeping a record of our lives. On the Judgment Day, we will be required to give an account of what He has recorded (Romans 14:11-12). “And I saw the dead, small and great, stand before God; and the books were opened: and another book was opened, which is the book of life: and the dead were judged out of those things which were written in the books, according to their works” (Revelation 20:12). When we stand before God in judgment, it will be too late to change our eternal destiny.

Ne të gjithë, në brendësi të shpirtit tonë, kemi një dëshirë a një pasion për të adhuruar e për t’i shërbyer dikujt ose diçkaje që është më i fuqishëm se ne. Disa njerëz adhurojnë objekte, disa adhurojnë një njeri, disa të tjerë adhurojnë një shëmbëlltyrë që nuk është zot por që u kujton atyre një zot që ata besojnë se ka ekzistuar në kohërat e shkuara. Megjithëse moria e këtyre njerëzve u janë përkushtuar këtyre zotave, ende në zemrat e tyre mbetet e ndezur një thirrje dhe një dëshirim. Për ta çuar më tej përkushtimin e tyre, ata ngrihen që herët në mëngjes e nderojnë zotin e tyre. Disa të tjerë kryejnë rituale të ndryshme dhe përsëri jeta e tyre nuk ndryshon. Këta njerëz arrijnë të qetësojnë vetëm në mënyrë të përkohshme thirrjen e shpirtit të tyre dhe nuk e presin me shumë kurajo të nesërmen. Të trishtuar ata fillojnë të kuptojnë që e ardhmja ka për të qenë njëlloj si e kaluara. Shpirti i tyre shpeshherë thërret, “Pse vallë zoti im nuk më ndryshon dot mua e të më japë fuqi të përballoj natyrën time mëkatare?”